SIGUEN CHEGANDO TRABALLOS!!!!

Seguimos colgando os traballos que nos enviades, moitas grazas polo esforzo!!.No blog non podemos manter o formato orixinal dos traballos, aínda que van o máis aproximados, pero a selección farase sobre os orixinais.



Ánimo e moita sorte!!

Concurso Secundaria. Carlos N. (Apostol Santiago)

O PERCEBE

      Que é un percebe?

O  percebe é un crustáceo da clase dos cirrípedos que vive suxeito ás rochas. O nome cirrípedos venlle das súas patas torácicas en forma de cirros, as cales actúan a modo de filtro das partículas alimenticias da auga. Durante moito tempo creeuse que se trataba dun molusco porque a súa vida transcurre pegados as rochas.

      Nombre científico

Ahora: Pollicipes pollicipes

Antes: Pollicepes cornucopia

                              

      Como son os percebes?

O percebe ten unha forma moi peculiar e tamaño variable. A lonxitude máxima é de 12 cm. Presenta dous partes claramente diferenciadas: Unha parte superior ou cabeza e unha parte inferior ou pedúnculo, carnosa e protexida por unha forte pel de cor negro. So é comestible o cilindro alaranxado que presenta no seu interior. Ao capítulo tamén se lle chama unlla polo aspecto que lle dan as placas ou escamas calcáreas de cor branco.

Non teñen branquias e capta o osíxeno do auga, por iso require de zonas grandemente batidas e máis osixenadas. Son hermafroditas e reprodúcense por ovos.

      Onde habita o percebe?

O percebe encóntrase na maior parte da costa noroeste de Galicia, e de forma moi abundante na franxa do mar aberto das Illas Atlánticas, en grandes rochas batidas polo mar aberto, con forte movemento de ondas.Os percebes non so están amarrados ás rochas senon que tamén están suxeitos no fondo de embarcacións e boias. O pedúnculo carnoso, ou pé, é o que lle permite adherirse a elas. Nunca encóntranse de forma individual senon que se crían formando colonias, grupos ou piñas.

      De que se alimentan os percebes?

Aliméntanse do fitoplancton das augas que baten as ondas, por medio dunha especie de pluma filamentosa que saelle da súa unlla en cada recollida da onda..

      Curiosidades

As dimensións do pedúnculo non están relacionadas coa idade do animal, tanto o seu grosor como a súa largura dependen do lugar onde habitan. Así distínguense “os de sol” que viven en zonas batidas e soleadas cun pedúnculo máis groso e curto (comercialmente máis valorado) e “os de sombra” cun corpo máis alongado e delgado.

A extración realizase polos percebeiros de forma artesanal (a man), mediante raspetas para despegalos das rochas. É moi perigoso pola inaccesibilidade dos cantís e polas grandes olas que baten neles.

Concurso secundaria- Juan Manuel O.O. (Apostol)

Agar-Agar Atlántica

(Gelidium  Sesquipedale) 

Taxonomía:

Reino: Proctista

Phylum (Tipo):  Rhodophyta

Clase: Rhodophyceae

Orde: Nemalionales

Familia: Gelidiaceae (Gelidiacéa)

Xénero: Gelidium

Especie: Sesquipedale

Outros nomes: Gelidium corneum e Fucus corneus.

Nome vulgar: Chasca ou champa.

Qué é?:  O agar-agar, ou simplemente agar, é unha goma ou mucílago orixinario do Xapón.  É unha xelatina vexetal de orixe mariño que se obtén a partires de diversas especies de algas vermellas. 

Cómo é?:  Preséntanse en forma de cintas enrugadas de 2 mm a 5 mm de ancho e uns 40 cm. de lonxitude ou en ocasións en forma de  copos incoloros ou amarelos, translúcidos bastante resistentes e difíciles de romper, que vólvense quebradizas ao secar.  Examinándoo no microscopio en iodo 0,005 M. o agar- agar en forma de cintas ou copos coloréanse parcialmente de violeta.  Observado con aumento (l00 x) presenta numerosos grans moi pequenos, incoloros, ovoides ou redondeados sobre fondo amorfo.  Ás veces presenta esporas pardas.  Reducido a po é branco amarelento. 

Onde vive?:  Forma un bosque submarino constituíndo unha importante biomasa polo seu contido en minerais e oligoelementos.  Encóntranse xeralmente baixo  outras algas.

De qué se alimenta:  O agar-agar aliméntase dos nutrintes dos fondos mariños.

Qué ten de especial:  É un hidrocoloide completamente solúbel na auga a 100º.  Pode disolverse a baixas temperaturas.  Ó contacto con auga fría ínchase e pode aumentar 30 veces o seu volume.  Non ten aroma, nin sabor e carece de cor.  É un poderoso axente xelificante.  Xelifica entre 35º e 43º e derrétese entre 85º e 95º.  Non aporta calorías, é lixeiramente saciante e laxante.  É o único hidrocoloide que ofrece xelatinas que soportan as temperaturas da esterilización.

O agar-agar ten múltiples aplicacións culinarias, grazas a súa xelatina como espesante e estabilizadora mellora as da orixe animal, feitas con ósos.  É utilizada con frecuencia en flans, iogures, xeados, sorbetes, xaropes, sopas, xeleas, maionesas, conservas, pasteis, salsas, potaxes, purés... pola súa consistencia.

Outra aplicación é no laboratorio para a preparación de medios de cultivo, actividade coa que comezou Fanni Hesse, esposa dun colaborador do microbiólogo Robert Koch, a finais do século XIX para o cultivo das bacterias: ela utilizábao en po para espesar as marmeladas, é resultou decisivo para obter cultivos axénicos (puros), permitindo un rápido progreso no campo da microbioloxía. 

Outros campos nos que ten utilidades o agar-agar  é en estomatoloxía, en cosmética, na industria do papel e de adhesivos, etc.

Presenta efectos beneficiosos como complemento dietético por tratarse dunha fibra solúbel, non absorbente; dificulta a reabsorción do colesterol e toxinas no colon, aporta ácido fólico, magnesio e iodo.

Dende 1.996 expórtanse a toda España, Europa e Asia.  A das Illas Atlánticas é a de máis alta calidade.  A súa recolección é manual. 

A comercialización para o consumo faise en láminas secas que poden cortarse en xuliana e despois de telas a remollo 30 min. añadilas ás  ensaladas, tamén como copos e bloques para xeleas e doces coloridos (proporción: unha coller sopeira por 100 ml de auga ou zume), e en po ou comprimidos como complemento dietético.  O produto é importante que non teña conservantes e que non aia sido sometido a irradiación.

 Ai varios recetarios españois traducidos ó portugués, alemán, inglés e francés.

Concurso secundaria- Francisco Javier G.S (Apostol)

 

COREMA ALBUM (CAMARIÑA)

Descripción:

É un subarbusto da especie fanerógama, dioica e anemócora.As súas follas son perennes e dunha cor verde oscura con agullas de uns 7mm, que están repartidas de forma alterna ou verticilida.Este pequeno arbusto pode chegar a medir ata 1m de altura.

As súas flores son vermellas e florecen entre marzo e abril.Os seus froitos son parecidos as grosellas e posúen un sabor acidulado.

Normalmente medran nas dunas das praias e están nun perigo crítico de extinción.

Usos:

-Antihelmético.

-Facer vasoiras.

-Xaleas e augardentes.

-Usabase para preparar limoadas empleadas nas enfermedades que cursaban con calenturas.

       

Peculiaridades:

-Gañouse o nome de moitos lugares como, por ejemplo, a ría de Camariñas.

-As súas pólas botan un agradable cheiro a mel.

-Cando se volven vellas cambian a unha cor verde claro que é moi brillante e o seu tacto vólvese máis liso.

-No seu nome científico corema e album significan cada un unha cousa diferente:

corema=vasoira facendo referencia a que este e o seu uso máis destacado e importante da pranta.

album=blanquecino facendo referencia a cor dos seus froitos.

-Ten moitas sais minerais polo que se lle considera unha pranta remineralizante.

-Os mariñeiros cando se quedaban sen auga, parábanse a recoller os froitos das camariñas para usalos como refresco.

-A esta pranta se lle atribuíron propiedades febrífugas aínda que a súa composición non está moi estudiada.

Clasificación científica

Reino- Plantae

División-Magnoliophyta

Clase-magnoliopsida

Orde-Ericales

Familia-Ericaceae

Subfamilia-Ericoidea

Tribu-Empetreae

Xénero-Corma D.don

Especie-C.Album

Concurso Secundaria - Iago M.R. (Apóstol Santiago)

• QUE É? Pollicipes pollicipes
  Percebe
  
  
• COMO É? É un crustáceo cirrípede torácico, con seis pares de apéndices
  bífidos. Ten un pedúnculo carnoso e flexibe, co que se suxeita as rochas. O seu corpo está protexido por unha serie de placas e non ten ollos. É hermafrodita.
  
  
• ONDE VIVE? É propio das Illas Atlánticas; está acostumado a vivir en
  acantilados e en lugares batidos das costas rochosas; viven fortemente adheridos mediante o seu pedúnculo.
  


• DE QUE SE ALIMENTA?
  Aliméntase do flitoplancton das augas que baten as ondas, por medio dunha especie de pluma filamentosa que emerxe da súa unlla en cada recollida da onda, coñecida como cirro.
  
  
• QUE TEN DE ESPECIAL?
  
  Existe unha única especie. Pode haber dúas variantes segundo habiten nunca zona máis ou menos batida polas ondas.
  O cirro pode moverse unhas 140 veces por minuto.
  En Cataluña chámanlle Peu de Cabra e en Canarias Percebe Patacabra.

Concurso secundaria- Lara I.G. (Montesol)

Delfín mular

También llamado delfín nariz de botella, en gallego su nombre es ``golfiño ´´. Su nombre científico es Tursiops truncatus. Este animal es una tipo de cetáceo, de las más de 30 especies, esta es la más conocida.

En estado salvaje viven juntos entre diez o doce individuos a estos grupos se les llama vainas, utilizan un sistema de eco para localizar el alimento, a menudo suelen cooperar entre ellos para ayudar a acorralar a sus presas. A veces juegan con los nadadores y cruzan las estelas de los barcos. Los delfines son depredadores y pueden ser agresivos. Hay luchas entre delfines y entre otras especies para el acceso a las hembras. Los machos alcanzan la madurez sexual a los once años y las hembras a los doce. La época de celo es en primavera. La gestación dura entre once y doce meses habitualmente tienen una cría que suele medir un metro y medio y pesa entre treinta y cuarenta Kilos, paren cada dos tres años y las crías maman entre los doce y dieciocho meses. Los delfines hembra viven sobre cuarenta años pero los machos solo durante treinta años.

Se alimentan de una gran variedad de peces invertebrados de las zonas litorales. Los calamares y los peces están en la dieta de los que están alejados de la costa, a veces también depende de la disponibilidad de la presa. Los sonidos que emiten son chasquidos. Tienen dos aberturas pequeñas del oído detrás de los ojos, pero reciben la mayoría de las ondas acústicas a través de la mandíbula inferior. También tienen vista aguda, los ojos situados a los lados de la cabeza y tienen un tapetum lucidum que ayuda en condiciones de luz débil.

Los defines mulares nadan a una velocidad de entre cinco y once kilómetros por hora, en tiempos cortos pueden alcanzar velocidades de treinta y cinco kilómetros hora.

Entre cada cinco y ocho minutos, los delfines tienen que salir a respirar a través del espiráculo. Su sueño es muy ligero, científicos han sug
erido que las dos mitades de sus cerebros se turnan en dormir y despertar.

Concurso secundaria- Pablo I.T (Alba)

A MARAGOTA

A maragota tamén chamada como Labrus bergylta ascanius é un peixe pertencente a familia dos lábridos, vive en zonas pretas a costa. A especie pódese atopar no Mediterráneo Occidental, Océano Atlantico e no norte até o Mar Báltico.

Sóese desprazar por profundidades de ata 50 metros, agochandose nas algas ou rochas, ainda que nalgunas ocasións tamén en buracos. Son animais bastante inofensivos..pero si que son peixes moi curiosos... .

Alimentanse de pequenos moluscos que trituran cos seus dentes.

Constan dun corpo avultado e cuberto de grandes e duras escamas. A maragota posúe unha fama de ser moi espiñenta e polo tanto e pouco aprezada tocante a gastronomia...pódense comer a brandada ou en filetes emapanados. A súa pesc prodúcese en lugares rchosos e pouco profundos preto do litoral.

Ainda que o nome habitual e maragota tamén posúe outros nomes, como a bicuda ou martela(representan a pequena), botúa, ferrola, pinto e vello.

Unha curiosidade que caracteriza as maragotas é que ao nacer a maragota sempre e femia, mudando de sexo ou non dende os 5 aos 14 anos. Presenan un dicromismo sexual : os machos son máis foscos (castaño/verde) e as femias deslucidas (vermella/laranxa). A cria prodúcese no mes de maio e xuño, que poñen un niño oculto entre as algas. Outra curiosidade e que se utilizan para utildades curinarias.
 

Empeza o concurso!!

Hoxe empezamos a colgar as fichas que xa nos están chegando do concurso de Secundaria. Animádevos a participar!!

Concurso Secundaria - David C.I. (Apóstol Santiago)

ALCATRACES

¿Qué é?
O nome científico de esta especie é Morus bassanus.A clasificación científica de este magnífico exemplar de alcatraz é:

Reino:Animal
Filum:Cordado
Clase:Aves
Orden:Pelecaniformes
Familia:Sulidae
Xénero:Morus

¿Cómo é?
Ave mariña de entre uns 87 e 100 cm de tamaño e unha envergadura de 165 e 180 cm.Ten un corpo longo,e as ás notablemente longas e estreitas;a cola é acuñada.Os exemplares adultos son de cor branco cunha puntiña das ás de cor negro.Algúns presentan a testa e o pescozo de cor mostaza.Os xuveniles son de cor pardo con manchas máis claras.O pico é forte e cun cor azul.As patas son palmeadas,de cor verde con nervaduras verde-amarillentas nos machos en nas femias son verde-turquesa.As súas plumas son impermeables o que lles permite pasar longos periodos na auga.

¿Ónde vive?
Os alcatraces crían en islotes do Atlántico Norte.Tamén podemos encontrar outros tipos de alcatraces nas costa do Mar Catábrico.Máis das tres cuartas partes dos alcatraces encóntranse vivido en Europa.Tras a súa reprodución os alcatraces migran hacia o sur,é dicir,ata África Occidental.Este paso suele producirse de finais de xuño ata novembro.

¿De que aliméntase?
Os alcatraces aliméntanse de peces que captura dende o aire ao caer empicado contra a superficie do mar,como por exemplo:sardiñas,anchoas,eglefinos,bacalao e tamén aliméntanse de arenques e caballas.

¿Qué ten de especial?
Os alcatraces teñen multitud de características que destacan sobre outras especies como por exemplo:que ao lanzarse verticalmente para cazar as súas presas poden chegar a alcanzar una velocidade de hasta 100 km/h.Teñe uns sacos de aire subcutáneos nos lados da parte inferior do corpo e o que fai que poidan aguantar bastante tempo baixo a auga,e están dotados de unha capa de graxa subcutánea que os axuda a manter unha temperatura axeita no seu corpo.